Mandalay w Birmie i najpiękniejsze miejsca do zobaczenia.
Z Inle chcieliśmy dalej polecieć do Mandalay. Celowo nie wybraliśmy autobusu, gdyż podróż trwałaby kilkanaście godzin. W hostelu wśród wielu ofert znaleźliśmy propozycję przelotu i od razu zdecydowaliśmy się na bilety. Problem polegał na tym, że przez te dwa dni pobytu właściciel naszego hostelu miała mieć nasze bilety już za chwilę już za chwileczkę, ale tak się nie działo.
Ostatniego dnia o poranku, ponownie zapytałem go o bilety na dzisiejsze popołudnie. Nadal nic nie miał, ale obiecywał, że na pewno będą. Byłem już lekko zdenerwowany bo lot miał być za kilka godzin, a my nadal byliśmy bez biletów.
Przed południem poszliśmy sobie na obiadek i zarazem ostatni posiłek w Naung Shwe. Mała rodzinna knajpka, pusta , właściciele sprawiali zaskoczonych, że ktoś do nich zawitał. Pan właściciel przyjął zamówienie, a jego żona po chwili zaczęła gotować. Wszystko mega świeże i naturalne, ale w pamięci utkwiło mi menu napisane ręcznie.
Wróciliśmy do hostelu, czas było zbierać się na lotnisko. Ktoś w ostatniej chwili przywiózł nasze bilety, pojawił się też jakiś znajomek znajomego, który miał nas zabrać na lotnisko Heho.
Tym razem mieliśmy lecieć innymi liniami.
Wróciliśmy na kameralne lotnisko w Heho. Wróciły wspomnienia sprzed kilku dni. Nadaliśmy nasze bagaże, z nadzieją, że tym razem wypakują je nam z samolotu. Ten bałagan wynika z tego, że linie lotnicze w Birmie latają dookoła kraju, mając w miedzyczasie kilka między-lądowań. W tym czasie jak w PKS jedni wsiadają inni się dosiadają, jednych bagaże są wypakowywane innych nie.
Co ciekawe kontrola bezpieczeństwa na lotnisku była taka, że spokojnie można było wnieść na pokład dosłownie wszystko, korzystając z okazji wnieśliśmy otwartą do połowy butelkę syntetycznego whisky royal, który to potem spożyliśmy w oczekiwaniu na opóźniony ponad godzinę samolot.
Lot był bardzo krótki chyba około 40 minut, ale za to ominęliśmy góry, które autobusem pokonywalibyśmy kilkanaście godzin.
Lotnisko w Mandalay wygląda jak spore międzynarodowe lotnisko, nawet całkiem nowocześnie, jest tylko jeden mały problem, nic tam nie lata. Choć od niedawna lata tam też Air Asia, ale wtedy było wykorzystywane tylko do lotów krajowych.
Samo lotnisko jest odległe około 45 minut jazdy samochodem od miasta. Próbowałem się coś dowiedzieć o autobusie do miasta, ale wszyscy się szybko rozjechali i zostało nam tylko taxi, zresztą normalnie zorganizowane taxi-desk. Młoda dziewczyna podał nam stawkę do miasta, wypisała kupon i poszliśmy z kierowcą do jego vana.
Po kilkudziesięciu minutach jazdy byliśmy w centrum Manadalay.
Pewnie pamiętacie jak pisałem, że w tamtym okresie nie było tak łatwo zarezerwować cokolwiek w Internecie. Ale przed wyjazdem z Heho właściciel naszego hostelu obdzwonił dla nas kilka miejsc i zarezerwował nam noclegi w Nylon hotel.
Nasz hotel Nylon – zarezerwujesz pod tym linkiem.
Nie jest to najwyższych lotów hotel, ale obsługa była pomocna, nocleg nie był drogi, a sam hotel znajduje się w samym centrum Mandalay.
Szybko zrobiło się ciemno, a my zmęczeni dniem poszliśmy spać.
O poranku wyruszyliśmy na zwiedzanie Mandalay.
Przed hotelem siadłem na chwilę na murku by zastanowić się, w którą stronę iść. W tym czasie Ewa zaczęła rozmowę z jakimś wesołym Birmańczykiem. Rozmawiali sobie chwilę na temat zwiedzania i ważnych punktów do odwiedzenia. Po chwili dołączyłem się do rozmowy.
On : słuchaj jestem nauczycielem angielskiego
Ja: ( moje myśli ) – acha wciskaj mi kit dalej
On: ale wiesz ma wolną chwilę w lekcjach i mogę wam pokazać parę miejsc
Ja: no dobra a ile za to chcesz i jak to widzisz
On: a tak się składa, że mam tu akurat kolegę i on ma samochód i też ma czas
Ja: ( moje myśli ) – no i wszystko jasne, zwyczajnie polują na turystów, ale są mi potrzebni, trzeba się dogadać
Ja: dobra to ile za Mandalay
Nasze negocjacje trwały chwilę, dogadaliśmy się , kwota nie była duża, zresztą do podziału na cztery osoby była naprawdę nie wielka jak za zwiedzanie okolicy. Zresztą pierwszego dnia zwiedzaliśmy tylko miasto, dopiero następnego dnia musieliśmy ruszyć dalej.
Naszym środkiem transportu miała się okazać mała niebieska mazda, rodzaj pic-up’a. Kierowca siedzi w szoferce a my na pace. Całkiem wygodnie, a do tego wiatr nas lekko chłodzi w upalny dzień.
Aby zwiedzać atrakcje w Mandalay i okolicy trzeba wykupić bilet za 10 USD, który nazywa się Combo Ticket i pozwala na swobodne podziwianie wszystkich atrakcji. Jakiś czas temu, któryś z wyzwolonych podróżników wpadł na pomysł, że wykupienie takiego biletu to wspieranie reżimu i nie należy go kupować. Co gorsza spora ilość backpakerów powiela ten pomysł, i tym sposobem płacą spore pieniądze za lot, za wizę, a na koniec przez swoją filozofię nie odwiedzają najważniejszych miejsc bo uważają, że wspierają władzę, moim zdaniem istne szaleństwo.
Podjeżdżamy pod budkę z biletami, płacimy 40 USD za 4 osoby i zaczynamy zwiedzać.
Pierwszym punktem zwiedzania jest Pałac Mandalay. Co ciekawe czytając książki i przewodniki o tym miejscu, można odnieść wrażenie, że w ogóle nie warto odwiedzać tego miejsca. Tym czasem pomimo całkowitego braku turystów, miejsce jest bardzo ciekawe.
Co prawda z oryginału zachowały się tylko mury, bo reszta pałacu spłonęła w czasie drugiej wojny światowej, to po wojnie cały pałac został odtworzony na nowo. W całkowitym spokoju odwiedzamy wszystkie budynki, które miały w swoim czasie pełnić swoją rolę. Choć w pewnym momencie czułem się dziwnie, bo ta całkowita pustka w opuszczonym mieście była trochę jak z filmu grozy.
W końcu pojawili się jacyś Birmańczycy na tyle ciekawi nas, że zażyczyli sobie zdjęcia z nami. Wymiana uprzejmości nie miała końca, a sesja fotograficzna w stylu każdy z każdym trwała dość długo. Też po raz pierwszy i ostatni jak do tej pory w czasie moich podróży po Azji, mnich buddyjski poprosił mnie o wspólne zdjęcie.
Po foto story weszliśmy na wieżę by zobaczyć miasto z góry. W oddali widzieliśmy kolejny punkt zwiedzania czyli wzgórze Mandalay. Samo miasto z góry wyglądało jakby ułożone z klocków bordowo-czerwonych. W końcu skończyliśmy zwiedzać i ruszyliśmy dalej.
Przed nami wzgórze Mandalay. Według wierzeń, podczas swojej wizyty na wzgórzu, Budda przepowiedział, że u jej stóp powstanie wielkie miasto. I miał chyba dobrą wizję, bo faktycznie u stóp tego 240 metrowego wzgórza powstało miasto Mandalay.
Aby zobaczyć miasto z góry, trzeba się wspiąć na bosaka na sam szczyt. Po drodze mijając liczne posągi Buddy, małe i większe stupy oraz pagody.
Na szczęście cała droga na szczyt wiedzie po schodach przykrytych dachem, więc można się uchronić przed słońcem lub ew. deszczem.
Na samym szczycie znajduje się świątynia Sutaungpyei, co dosłownie oznacza świątynię spełniającą marzenia.
Trzeba przyznać, że ta wspinaczka była opłacalna, bo widok na miasto jest faktycznie piękny, podobno sporo osób przychodzi tu wieczorem by zobaczyć zachód słońca.
My po kilku minutach cieszenia się widokiem musimy wracać na dół, sporo jeszcze dziś mamy w planach i musimy się spieszyć.
Wsiadamy do naszego wozika i jedziemy do książki. Nie byle to jaka książka, bo największa książka świata.
Kuthodaw Pagoda jest znana jako największa książka świata. Każda z jej marmurowych stron ze złoceniami stoi w osobnej stupie. Tych stup jest 729 i stoją w 3 rzędach. Zawiera spisany w 26r p.n.e. zbiór buddyjskich tradycji Theravada tzw. Kanon Pali (Tipitaka – 3 kosze wiedzy). Księga jest częścią wielkiej Kuthodaw Złotej Pagody. Została całkowicie zdewastowana przez Anglików.
Pamiętam, że gdy pierwszy raz czytałem o tym miejscu przygotowywując się do wyjazdu do Birmy, wyobrażałem sobie olbrzymią jak blok mieszkalny książkę. Tymczasem to tablice z wyrytymi zapiskami i umieszczone każda pojedynczo. Na pewno piękne i ciekawe miejsce, białe stupy aż rażą odbitym światłem. Ukrywamy się momentami w ich cieniu.
W pobliżu Złotej Pagody podłoga jest tak gorąca, że aż podskakuję gdy Ewa robi mi zdjęcie. Nie wiem jak robią tu mnichowie, że spokojnie spacerują podczas gdy my wybieramy ścieżki ukryte w cieniu, a jeśli takich nie ma to jak po gorących węglach przebiegamy pomiędzy atrakcjami. Pewnym rozwiązaniem mogłyby być skarpety, które zakładałem na Sri Lance, ale tu podobno nie wypada, trzeba na bosaka i już.
Kończymy zwiedzanie tego przepięknego miejsca i kierujemy się dalej.
Przed nami drewniany klasztor Shwenandaw Kyaung – ilość drewnianych detali ukazuje mistrzostwo dawnych rzeźbiarzy. Klasztor kiedyś był częścią pałacu w Mandalay. W tym budynku żył i zmarł król Mindon, jego następca król Thibaw Min kazał go rozmontować i złożyć poza murami pałacu. Jak by nie było to polecenie uratowało budynek dla współczesnych, bo jak wcześniej wspomniałem cały Pałac Mandalay został zniszczony w czasie wojny.
Dobrze jest przyjść tu rano lub wieczorem, gdy w długich promieniach słońca lepiej widać kolor drzewa tekowego, z którego wykonany jest klasztor. My niestety byliśmy w samo południe i w rażącym świetle nie widać tak dokładnie piękna i koloru.
Obok znajdujemy klasztor Atumashi. Wybudowana w 1857 roku przez króla Mindona, dwa lata po tym jak stolica została przeniesiona do Mandalay. Oryginalnie klasztor był wybudowany z drewna tekowego. Otoczony tarasami tak charakterystycznymi dla stylu birmańskiego.
Klasztor jednak uległ spaleniu w roku 1890, a wraz z nim obraz Buddy i kompletny zestaw Tipitaki.
W roku 1996 klasztor został odbudowany przy zaangażowaniu więźniów. Zresztą t dość powszechna praktyka w Birmie, by do rekonstrukcji zabytków wspierać się darmową pracą więźniów.
Podczas gdy na zewnątrz robi się naprawdę ciepło, to wewnątrz klasztoru panuje przyjemny chłód, dlatego zatrzymujemy się, by ochłonąć od upału. Olbrzymia przestrzeń w środku i trochę jak by pustka, jak coś tu było wcześniej, a teraz pozostał tylko złoty wizerunek Buddy i zdobiony sufit.
Po złapaniu oddechu ruszamy w kierunku ostatniej atrakcji w Mandalay.
Niedaleko od Kuthodaw Paya znajduje się pagoda Sandamuni. O ile w Kuthodawa znajduje się Tipitaka, to w Sandamuni znajdują się marmurowe płyty z wyrytymi na nich wersami komentarzy do Tipitaki. Została postawiona na miejscu czasowego pałacu króla Mindona, by upamiętnić przyrodniego brata Mindona, księcia Kanauga, który faktycznie sprawował władzę w czasie gdy Mindon zajmował się budową kolejnej świątyni. Co ciekawe Kanauga zginął z rąk synów króla Mindona, którzy to w roku 1866 wywołali pałacową rewolucję, a jedną z ich ofiar był właśnie Kanauga.
Przez cały dzień oglądaliśmy piękne miejsca, jestem po prostu powalony pięknem Birmy. Wszystko takie jakby wyjęte z pięknej bajki o Buddzie i królach którzy rządzili w przeszłości tą ziemią.
Gdy wychodzimy z Sandamuni napotykamy kobietę z czwórką dzieci i klatką z ptakami na głowie. Chcemy sobie zrobić z nimi zdjęcie, ale kobieta jest bardzo niechętna. Mamy jednak przy sobie przywiezione z Polski prezenty dla spotykanych dzieci. Dopiero po wręczeniu kolorowych flamastrów kobieta się przełamuje, a zadowolone dzieciaki zgadzają się na zdjęcie.
Wracamy do naszej małej niebieskiej mazdy, obserwujemy jak w pobliżu pojawia się sporo luksusowych terenowych aut, oraz sporo wojskowych. Coś zaczyna się dziać, ale nie mamy czasu by temu się przyglądać, sytuacja rozwiąże się jutro, gdy spotkamy szefa tej zorganizowanej kolumny pojazdów.
My tymczasem wracamy do hotelu, by chwilę odpocząć. Jest dopiero popołudnie mamy jeszcze mały plan na dzisiejszy dzień, ale o tym w następnej części zwiedzania Mandalay.
Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).
Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.