Bruce Lee zaprasza do Hongkongu.

Rano nadal czuję trudy wczorajszego zwiedzania. Niespiesznie organizujemy śniadanie, a po nim wyruszamy na miasto.

Łapiemy taksówkę i jedziemy do centrum handlowego wyglądającego jak statek postawiony na ziemi.

Wygląda nieźle, ale po materiałach reklamowych spodziewałem się czegoś lepszego. To zwykły sklep, tylko z fasadą wyglądającą jak łódź.

Gdzieś w pobliżu powinno być stare lotnisko Kai Tak, chcemy podejść jak najbliżej, choć z lotniska już niewiele zostało, nawet pas startowy rozgrzebano w poprzek. Dość długo idziemy nabrzeżem, wszędzie na ogrodzeniach jakieś zakazy. Nie skakać do wody, nie krzyczeć, nie biegać, nie grać. Jak to miasto przypomina Singapur. Tak samo czyste, tak samo nowoczesne, tak samo żyjące z handlu i usług finansowych. I tak samo posiadające wszędzie system kar i zakazów.

Gdzieś w oddali majaczy nam lotnisko, ale nie mamy sił iść dalej. Zawracamy do najbliższej przystani promowej i płyniemy ponownie na Hongkong. Pierwotnie zakładaliśmy, że to promy to będzie dla nas tylko turystyczna atrakcja, tym czasem okazuje się, że całkiem niezły środek transportu. Tym razem płacimy trochę więcej, bo i odległość większa – 6,30 HKD – trzeba mieć odliczone pieniądze, bo automat do sprzedaży żetonów nie wydaje reszty. Na promie który technicznie jest w stanie pomieści 429 osób, płynie raptem 12. Cieszymy się widokiem.

Wysiadamy w miejscu gdzie codziennie odbywa się ceremonia podnoszenia flagi, powiewają dwie flagi. Flaga Chin i flaga Hongkongu.

W 1842 podpisano w Nankinie traktat kończący pierwszą wojnę opiumową. Jednym z jego postanowień było przejęcie Hongkongu przez Wielką Brytanię, znajdującego się dotąd w rękach chińskich. W późniejszym czasie Hongkong powiększył swój obszar o tzw. Nowe Terytoria. W 1898 podpisano umowę 99-letniej „dzierżawy” tych terytoriów przez Wielką Brytanię

Na mocy umowy chińsko-brytyjskiej zawartej w 1984 ustalono warunki, na których Hongkong powrócił do Chin po upływie okresu dzierżawy w 1997. Chiny zobowiązały się pozostawić władzom Hongkongu do 2047 roku dużą autonomię we wszystkich sprawach, z wyjątkiem polityki zagranicznej i sił zbrojnych. 1 lipca 1997 ChRL objęła w posiadanie Hongkong.

Jest tu także złoty symbol miasta.

Symbol Hongkongu – Bauhinia blakeana. To niewielkie drzewo, wiecznie zielone z rodziny brezylkowatych, zwane także Orchideą Hongkongu. Bauhinia blakeana jak na symbol przystało, występuje nie tylko w parkach i rezerwatach. Kwiat bauchini spotkać można na rewersie monet Hongkongu i fladze miasta.

Sir. Henry Blake, na cześć którego nazwno bauhinię z Hongkongu – był gubernatorem miasta w latach 1898-1903 i zapalonym botanikiem-amatorem.

Sześciometrowa bauchinia znajduje się natomiast naprzeciwko Hong Kong Convention and Exhibition Center w Wan Chai. Złotego koloru rzeźba została podarowana przez rząd centralny społeczeństwu Hongkongu w 1997r.

Robimy tu kilka zdjęć i ruszamy dalej. Ponownie wchodzimy w gęstą zabudowę Hongkongu, do tego stopnia jest ciasno, że w niektórych przypadkach chodniki wiszą nad ulicą, chodzi się w betonowych tunelach, które są nad drogami.

Pomiędzy drapaczami chmur, wśród luksusowych sklepów, przechadzają się mieszkańcy ubrani w markowe ciuchy. Czuć, że w tym miastu rządzi pieniądz. Na każdym kroku słychać brzęk monet i szelest banknotów. PKB na jednego mieszkańca ma 15 wynik na świecie. Hongkong ma jedną z najwyższych średnich gęstości zaludnienia na świecie (6200 osób na km kwadratowy). Gęstość ta miejscami dochodzi do 43 tysięcy osób na km kwadratowy. Pojęcie tłoku nabiera innego pojęcia.

Szukamy ruchomych schodów, nie są to jednak zwykłe schody ruchome, a najdłuższe ruchome schody na świecie. Hongkong jest dość stromy, więc żeby zejść do miasta trzeba pokonać masę schodów, aby ułatwić mieszkańcom życie powstał zespół ruchomych schodów, który rano do 10:00 godziny, jedzie tylko w dół, a później do góry.

Jedziemy do góry, a obok nas przesuwają się sklepy, kawiarnie i domy mieszkalne. Ciekawe doświadczenie.

Z samej góry schodzimy na piechotę, znowu wkraczamy w dzielnicę z drogimi sklepami.

Wracamy do portu i płyniemy na Koulun. Wracamy na naszą aleję gwiazd. Tym razem w jasny dzień wygląda także bardzo elegancko. Po bulwarze przechadzają się turyści, mieszkańcy, każdy stara się uwiecznić ten moment swoim aparatem.

Przy pomniku Bruce Lee jak zwykle tłum, chwilę musimy poczekać by swobodnie zrobić zdjęcie.

Powoli kończymy zwiedzanie Hongkongu, na wieczór została nam ostatnia atrakcja.

To Symphony of Lights, zaczyna się codziennie o 20:00 i trwa około 15 minut. To niesamowity pokaz świateł i laserów. Fasady budynków zaczynają migać w rytm grającej muzyki, lasery rozcinają niebo, cały Hongkong miga. To największe show świateł na świecie, wpisane do księgi Guinessa.

Obserwujemy pokaz z otwartą buzią, ktoś miał szalony niesamowity pomysł, by zamienić miasto w migający obrazek i świetnie to zrealizowała. Masa turystów tak jak my przyszła zobaczyć to cudo.

Kiedy się kończy wracamy do hotelu, to już koniec zwiedzania. Nie odwiedziliśmy jeszcze tak wielu atrakcji Hongkongu, ale tym razem nie starczyło czasu. Jutro musimy lecieć dalej.

Może następnym razem, pojeździmy dwupiętrowym tramwajem, czy popłyniemy do Makau pograć w ruletę. Hongkong musi poczekać, przed nami nowe przygody.

Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).

Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.