Góra Słonia – Tajpej. Tajwan.

Okazuje się, że jedną z najlepszych atrakcji w Tajpej jest wyjście na „Górę Słonia”. Także i my planujemy się na nią wdrapać.

Nie jest to jakieś wielkie wyzwanie, ale trochę się namęczymy.

Rano wyruszamy metrem ponownie pod Tajpej 101, mijamy go i idziemy w kierunku góry. Na początku trochę trudno nam znaleźć, gdzie zaczyna się wejście. W końcu  udaje się dostrzec wąską ścieżkę, ruszamy nią do góry.

Na początku niestety jest tylko do góry w lesie i nic nie widzimy. Męczymy się nieźle, a przyjemności z tego nie ma.

W końcu docieramy na wyższy poziom i zaczynamy rozumieć dlaczego wyjście na Górę Słonia jest taką atrakcją w Tajpej.

Góra Słonia.

Wydawało nam się, że będzie to łatwy i przyjemny spacerek, niestety musimy ostro się namęczyć. Chyba jesteśmy bez kondycji, bo pocimy się nieźle. Z jednej strony słonko jest zachmurzone, to dobrze bo dodatkowo nas nie grzeje, ale z drugiej strony widoki u góry będą trochę słabsze niż oczekiwaliśmy.

W końcu docieramy do góry, w dole widzimy całe Tajpej. Z całej struktury miasta, jak wielki gwóźdź wbity w centrum, wystaje Tajpej 101, który zwiedzaliśmy dzień wcześniej.

Stajemy na wielkich kamieniach, by zrobić sobie zdjęcia. Szkoda tylko, że jest lekko zamglone i zdjęcia nie wychodzą tak idealnie jak byśmy oczekiwali.

Spędzamy u góry kilkadziesiąt minut, staramy się nacieszyć oczy niesamowitym widokiem, tego tak rzadko odwiedzanego przez turystów miasta i państwa.

W końcu musimy zejść na dół, mamy w planach jeszcze inne atrakcje. Człapiemy na dół, starając się jak najmniej obciążać kolana. Ta wycieczka dobra jest dla przeciętnie wysportowanej osoby. Ktoś starszy lub zupełnie bez kondycji może nie dać rady wyjść na te 540 m.

Wracamy do centrum miasta, poznajemy jego tkankę. Typowy azjatycki tygiel, ruch w lewo i prawo, skuterki, taksówki i autobusy. Jakże podobne to miasto do innych azjatyckich tygrysów, mimo tego, że tak izolowane to zdołało odnaleźć swoje miejsce na mapie świata.

Trafiamy też do Pizzy Hut, jesteśmy głodni – ale to nie restauracja czy expres, a tylko miejsce gdzie wypieka się placki dla bezpośrednich dostaw do klientów. Obsługa ani słowa po angielsku, my ani słowa po chińsku. Ale jesteśmy głodni, trzeba jakoś się dogadać. W końcu dostajemy swoje pizze, zapakowane w tekturowe pudełka, przygotowane do wysyłki, otwieramy je i konsumujemy na miejscu.

Wsiadamy w metro i jedziemy zobaczyć Narodowe Muzeum Pałacowe.

Narodowe Muzeum Pałacowe – muzeum i galeria sztuki w Tajpej, na Tajwanie. Otwarte zostało w 1965 roku. Umieszczono w nim dzieła sztuki wywiezione z Zakazanego Miasta podczas ewakuacji sił Kuomintangu na Tajwan.

W muzeum przechowywana jest największa i najsłynniejsza na świecie kolekcja sztuki chińskiej, składająca się z ok. 696 tysięcy unikatowych eksponatów, które w większości pochodzą z cesarskiej kolekcji sztuki zgromadzonej przez cesarza Qianlonga.

Czang Kaj-szek uciekając na Tajwan, zabrał ze sobą sporo talerzyków i kubeczków. Zastanawiam się jak on to zrobił, pakując się w popłochu zdążył zabrać ze sobą całe wyposażenie „Zakazanego Miasta”.

Niestety gdy docieramy do muzeum, okazuje się, że jest ono zamknięte. Trochę jesteśmy rozczarowani. W okolicy nie ma żywej duszy. Krążymy po okolicy oglądając przez szybę wnętrza muzeum.

Nie zostaje nam nic innego jak siąść sobie na schodach, otworzyć napoje i chwilę pokontemplować spokój tego miejsca. Przez chwilę czujemy się trochę samotni. Jesteśmy tak daleko od domu, sami w obcym mieście wolnym od turystów. Dobrze, że otwarte napoje lekko łagodzą samotność. Robi się zupełnie ciemno, zbieramy się do hotelu.

O poranku, musimy zwolnić pokój. Ustalam jednak z recepcją, że za niewielką opłatą zostaniemy w pokoju do 18 godziny. Dziś są moje urodziny, trochę tak ciężko coś zorganizować w podróży, szczególnie, gdy wieczorem mamy wylot.

Wybieramy się jeszcze na niewielki spacer po Tajpej. Już o tym pisałem, ale powtórzę, Tajpej nie różni się niczym specjalnym od innych azjatyckich miast. Podglądamy codzienne życie mieszkańców Tajpej. Sklepy z elektroniką, typowymi azjatyckimi zabawkami, salony tatuażu, czy zwykłe sklepy odzieżowe.

Wymieniamy też pieniądze w jednym z banków. Jesteśmy bardzo grzecznie obsłużeni z uśmiechem na ustach. Kiedy pytam o toaletę, ochrona prowadzi mnie na zaplecze gdzie stoi wielka kasa pancerna. Cóż za zaufanie do obcego.

Po południu czas na obiad. Znajdujemy miłą knajpę, ceny są przystępne. Zajadamy się przepysznym azjatyckim daniem.

To już koniec naszego pobytu w Tajpej.

Wracając do hotelu, zatrzymujemy się przy szkole. Dzieciaki akurat kończą lekcje, wybiegają przed szkołę i ganiają się dookoła. Tak samo jak we wszystkich szkoła świata. Radosny śmiech, gonitwy i pokrzykiwania. Szczęśliwe bawią się w berka lub coś podobnego. Staję przy nich na chwilę i robię im zdjęcia.

W hotelu zagaduję recepcjonistę, staram się jeszcze czegoś dowiedzieć o tym jak żyje się na Tajwanie. Opowiada mi trochę o rozdziale z Chinami, o tym, że służba wojskowa jest obowiązkowa i trwa 13 miesięcy. Zresztą to kraj gdzie dobrze być wojskowym bo po 5 latach służby, bez problemu dostaje się pracę w administracji państwowej. Mówi mi też o tym jak postrzegany jest Czang Kaj-szek – otóż około 60% społeczeństwa popiera jego działania i uważa, że był dobrym przywódcą, ale 40 % ocenia go źle.

Taksówka po nas jest punktualnie o 19:00, jedziemy na lotnisko. Lot mamy po północy, ale nie było już co robić i zebraliśmy się wcześniej.  Polecimy liniami Cebu Pacyfic do Manili na Filipinach. Okazuje się, że nie jesteśmy pierwsi. Jest już spora grupa Filipińczyków. Wyglądają jak by tu pracowali, a teraz lecą do rodziny. Maja tyle pakunków, gratów, zabawek i toreb jak by wykupili połowę Tajwanu.

Kiedy kilka minut przed północą, pani celnik przybija mi w paszporcie pożegnalny stempel – zauważa, iż mam dziś urodziny. Składa mi życzenia i życzy szczęśliwego lotu. Lot mamy mieć o 1:25 w nocy. To wynik zmiany godziny lotu przez Cebu Pacyfic. Pierwotnie powinniśmy być od 12 godzin na Filipinach, a tymczasem nasz pobyt na Tajwanie trochę się przeciągnął.

W końcu wsiadamy do samolotu, leci z nami grupa pijanych Australijczyków, trochę rozrabiają ale są niegroźni. Samolot w 30 % pusty. Żegnamy Tajwan, państwo którego nikt nie uznaje, a z którym wszyscy handlują, ot taka przewrotność historii.

Unosimy się do góry, kapitan ma na imię Miguel, tak jak piwo na Filipinach.

Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).

Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.