Jezioro Inle w Birmie, niesamowici rybacy w longyi, tajemnica betelu i thanaki.
Poranek przywitał nas lekko zachmurzonym niebem. Liczyliśmy na słońce i niebieskie niebo.
Śniadanie w naszym hostelu było bardzo smaczne, choć siedzący obok Niemcy ciągle się o coś sprzeczali z właścicielem.
Znam niemiecki więc rozumiałem o co im chodzi. Generalnie podważali cenę za nocleg w stosunku do standardu hotelu. Biedny właściciel przepraszał i starał się ich jakoś udobruchać, ale oni coraz bardziej się nakręcali.
Po śniadaniu zeszliśmy do recepcji, by spotkać się z naszym dzisiejszym przewodnikiem. Punktualnie pojawiał się młody chłopak ubrany w longyi.
Co to jest ta longyi ? To rodzaj ubrania, choć na pierwszy rzut oka można by pomyśleć, że to sukienka, to w rzeczywistości materiał długi na jakieś 2 metry i szeroki na 80 centymetrów. Longyi jest zszyta w cylinder i zazwyczaj noszona jest do kostek, ale często dla polepszenia wentylacji podwiązywana jest do kolan. Także mężczyźni, którzy wykonują pracę fizyczną albo grają w piłkę dla wygody podwiązują longyi.
Nasz przewodnik zabrał nas do miejscowej przystani. Po drodze próbowaliśmy trochę z nim porozmawiać. Ale komunikacja była utrudniona, gdyż znał tylko kilka słów potrzebnych do współpracy z turystami. Jedyne co, to cały czas się dopytywał o kwotę, jaką mamy mu zapłacić za dzisiejszy rejs. W pewnym momencie zrozumiałem, że dla chłopaka muszą to być bardzo duże pieniądze, a w rodzinie pewnie ktoś na nie czeka. Kilkakrotnie potwierdzałem mu kwotę, w końcu się uspokoił.
Dotarliśmy do przystani, kazał chwilę nam poczekać, a sam gdzieś zniknął. Kiedy się pojawił, pokazał nam łódkę, którą popłyniemy, zalał silnik paliwem, wsiedliśmy do łódki i ruszyliśmy kanałem w kierunku jeziora Inle.
Do jeziora z wielu miejscowości wychodzą kanały, które dla tutejszych mieszkańców są najszybszą drogą łączącą ich ze światem.
Na razie spokojnie obserwujemy jak wypływamy w kierunku jeziora. Korzystając z porad jednego z blogerów, nasmarowaliśmy się kremem ochronnym przed słońcem i wypsikaliśmy się czym na komary. Płyn na komary spowodował, że krem się złuszczył, więc cali oblepieni niezbyt miłą substancją wypływamy na jezioro. Co ciekawe, w ogóle się nie zapowiada, by miało wyjść słońce, a my jak osły wysmarowaliśmy się czymś z dużym filtrem.
Wypływamy na jezioro. Inle jest drugim co do wielkości jeziorem w Birmie. Ma około 22 km długości i 11 km szerokości. Jest domem dla około 70 000 ludzi, mieszkających w domach na palach, licznych wyspach i nad samym brzegiem.
Podobno w roku 1359 przybyło tu dwóch braci, byli tak pracowici, że zachwycili tym władcę Szanów do tego stopnia, iż nakazał sprowadzić im kolejne rodziny. Wedle tego przekazu, to właśnie z tych 36 rodzin pochodzą dzisiejsi mieszkańcy.
Pierwsze nasze spotkanie z mieszkańcami następuje na środku jeziora. Podpływamy do rybaka. Na moje oko lekka ustawka naszego chłopaka z zaprzyjaźnionym rybakiem. Generalnie chodzi o to, by z bliska sfotografować ten nietypowy sposób połowu ryb i nietypowy sposób wiosłowania.
Połów ryb polega na tym, iż do jeziora wkłada się stożkowe rusztowanie zrobione z bambusa i z rozpiętą na nim siecią, gdy konstrukcja dotknie dna, rybak zwalnia sieć i przy odrobinie szczęścia łapie zdobycz.
Bardzo ciekawym i chyba jedynym na świecie jest sposób wiosłowania. Jezioro jest duże, więc aby je przepłynąć miejscowi opanowali niesamowitą technikę wiosłowania nogą. Umiejętność równowagi,jaką posiedli jest godna cyrkowego mistrza. Stojąc na skraju łódki, nie tracąc równowagi oplatają jedną z nóg wiosło i machając nią wprawiają wiosło w ruch.
Nasz rybak uśmiecha się do nas, jest spokojny i łagodny. Wygląda na to, że to jego sposób na życie, pozowanie do fotografii. Wręczamy mu ustaloną wcześniej opłatę i płyniemy dalej. W tym czasie do naszego rybaka podpływa kolejna, ale jedna z nielicznych łodzi z białymi turystami.
Generalnie rybacy nie przepadają za motorowymi łodziami z turystami, bo płoszą one im ryby, a paradoksalnie to oni są jedną z największych atrakcji tego miejsca. Choć pewnie nadejdzie czas, że i rybaków będzie stać na silniki do swoich łódek, wtedy odejdą w niepamięć rybacy wiosłujący nogą i całe to miejsce zacznie bezpowrotnie się zmieniać.
Płyniemy w kierunku brzegu, w tle widać góry Szan.
Piękny na pozór widok, jak z obrazka, ale w jego głębi trwa wojna różnego rodzaju plemion i partyzantów walczących o autonomię, rządowe wojska walczą o utrzymanie władzy, a pod ich nosem przemykają handlarze narkotyków. Ot taka rysa na gładkiej jak lustro tafli jeziora. Choć nad samym jeziorem walk nie ma i odgłosy strzałów tu nie docierają.
Podpływamy pod pomost i parkujemy naszą łódkę. Nasz młody przewodnik pokazuje nam, że mamy iść prosto do wioski, a potem skręcić w prawo na targ.
Idziemy kilka minut, po czym wchodzimy na targowisko. Z lokalnych wiosek przypłynęli albo zeszli z gór mieszkańcy, by kupić albo sprzedać produkty ziemi i jeziora. Handluje się zwyczajnie na ziemi, pewnie nasz sanepid by oszalał od wystawiania mandatów, tu jednak świeżo i naturalnie. Ryby, czosnek, papryczki, arbuzy – jest tu wszystko, przepięknie kolorowe i zdrowe. Młodziutki chłopiec siedzi zawstydzony i dopiero, gdy daję mu przywieziony na prezent kalkulator zaczyna się uśmiechać.
Napotykamy też na sprzedawcę betelu. Betel to po alkoholu, kawie i papierosach czwarta używka świata, znana już od starożytności w krajach dalekiego wschodu. Betel używa około 10-20 % populacji świata.
Głównym składnikiem są liście pieprzu żuwnego (pieprzu betelowego). Poza nimi w skład wchodzą: nasiona palmy areki, mleko wapienne lub pokruszone muszle małży oraz inne dodatki, których różnorodność, jak i proporcje poszczególnych składników są dobierane i modyfikowane w zależności od kraju. Popularnymi dodatkami są: goździki, kardamon, gałka muszkatołowa, anyż, kokos, cukier, syropy, wyciągi z owoców, które dodaje się w celu poprawienia smaku.
Betel używany jest jako substancja tłumiąca głód, pobudzająca apetyt, zmniejszająca nudności oraz pomaga w leczeniu biegunki. Ma także działanie orzeźwiające, lekko podniecające i lecznicze – zabijając pasożyty i odkażając przewód pokarmowy. Ubocznym skutkiem zażywania betelu jest jednak barwienie zębów na czarno, a śliny na czerwono, w związku z tym często na ziemi można spotkać ślady po tych, którzy żują namiętnie betel, a nadmiar czerwonej śliny trafia pod nogi. Osobę zażywającą betel poznajemy po czerwonych zębach.
W medycynie wschodniej używany jest jako naturalna substancja wzmacniająca zęby i dziąsła, jednak w wyniku regularnego i długotrwałego żucia może powodować wypadanie zębów i sztywnienie szczęki. Długoletnie zażywanie betelu może zwiększać ryzyko zachorowalności na astmę i zwiększyć prawdopodobieństwo ataku serca. Stanowi jeden z głównych czynników rozwoju raka płaskonabłonkowego błony śluzowej jamy ustnej
Chłopaki, którzy kręcą betel proponują mi test smakowy. Ale na razie odmawiam. Spróbuję go za kilka dni na targowisku w Mandalay.
Wracamy do łódki, zachwyceni targowiskiem i tą naturalnością, niestety połączoną z zacofaniem.
Wypływamy dalej na jezioro. Mijamy domy na palach. Podobno dzieci tutaj zanim nauczą się chodzić potrafią już pływać. Całe życie toczy się na palach i w łódkach. Połączone łódki służą za plac zabaw dla dzieci, a na palach oprócz domów powstają kurniki, czy niewielkie zagrody dla trzody. Podobno o statusie materialnym świadczy ilość zaparkowanych łodzi pod domem.
Nie ma ostrego słońca, ale w spokojnej tafli jeziora odbijają się mijane domy. W zasadzie nie ma jakiś szczególnych zabytków, czy niesamowitych budowli, ale to wszystko jest tak niesamowite i inne od tego, co do tej pory widziałem. Jeśli byliście w Kambodży na Tonle Sap to Inle jest zdecydowanie ciekawsze i piękniejsze, moim zdaniem bez porównania, choć bardzo lubię Kambodżę.
Zatrzymujemy się na jednej z wielu wysp na obiad. Zanim nam przygotują obiad idziemy zwiedzać okolice. Pobliską stupę. Obserwujemy miejscowych jak po udanych zakupach wsiadają do łodzi i odpływają w swoich kierunkach.
Zaczepia mnie dziewczyna pomalowana jak większość kobiet w Birmie thanaką.
Thanaka to rodzaj drzewa startego na kamieniu z dodatkiem wody, w ten sposób powstaje maź, którą mieszkańcy nakładają na twarz. Ma to chronić przed słońcem. Wiele kobiet traktuje to jako swoiste dzieło sztuki lub rodzaj makijażu i nakłada na twarz robiąc piękne wzory. Mężczyźni raczej nie używają thanaki, choć czasem może się zdarzyć. Obowiązkowo maluje się dzieci, by chronić ich skórę nie tylko przed słońcem, ale i wiatrem. Podobno thanaka może też uchronić młodych przed trądzikiem.
W planie zwiedzania mamy też oczywiście kilka sklepów na jeziorze. Ewa życzy sobie jubilera i co ciekawe okazuje się, że znajdziemy taki zakład gdzieś pośrodku jeziora. Trafiamy do zakładu. gdzie energicznie trwa praca i powstają kunsztowne wyroby.
Z naszym przewodnikiem podpływamy do wytwórni jedwabiu, na wiekowych krosnach powstają piękne tkaniny, podobno tak delikatne, że spłynęły by po ciernistej gałęzi.
Kolejną atrakcją ma być miejsce gdzie kobiety „żyrafy” produkują wyroby z bawełny. Jezioro Inle nie jest naturalnym miejscem przebywania tych kobiet. Ale tak samo jak w przypadku poprzednich miejsc to także zostało stworzone na potrzeby turystyki. Ktoś na górze zdecydował, iż pewnie takie miejsca chcą oglądać turyści i oto mamy kolejną atrakcję, trochę jak małpkę z zoo. Nie lubię czegoś takiego i nie zagłębiam się do środka, czekam na zewnątrz, Ewa robi kilka zdjęć wsiadamy do łódki i zaczynamy wracać.
Wracamy obok pól z warzywami, na środku tego, w sumie nie głębokiego jeziora, rosną sobie w najlepsze, pomidory, kalafiory, ogórki.
Drewniane tyczki wbija się w dno, na nich mocuje się maty i zasypuje mułem – tak powstają pływające pola. Taka konstrukcja tonie po jakimś czasie, więc nakłada się nową. Z czasem powstają małe wyspy lup archipelagi. W niektórych miejscach powoduje to, że jezioro zarasta i zamienia się w trzęsawiska.
Płyniemy w poprzek jeziora w kierunku naszego kanału, który wchodzi do Naung Shwe. Pogoda robi się paskudna, zaczyna siąpić deszcz.
W pewnym momencie nawet zdrowo leje. Dobrze, że mamy parasole, osłaniamy się przed wodą tą lejącą z góry i tą którą na pełnej prędkości rozbryzguje kadłub pędzącej łodzi. W końcu cali przemoczeni docieramy do naszej przystani.
Wysiadamy z łodzi i rozliczamy się z naszym przyjacielem za dzisiejszą wycieczkę. Jest bardzo zadowolony, my też, choć trochę mokrzy, ale szybko schniemy, bo deszcz przestał padać, a wciąż jest bardzo ciepło.
Wracamy do naszego hostelu. Pytam właściciela o bilety lotnicze na jutro, nadal ich nie ma, choć obiecał, że takie rzeczy to on od ręki załatwia. Coś czuje, że kręci i go przyciskam, ale on nadal pewny, odpowiada mi, że dziś wieczorem będą, wieczorem odpowie mi, że jutro rano, a ja lekko zaniepokojony będę czekał jutra.
Jeszcze kolacja w jednej z niewielu pobliskich restauracji, jeszcze wieczorne wygłupy z dziećmi właściciela hostelu i zbieramy się spać.
Jutro lecimy dalej zwiedzać Birmę, naszym kolejnym punktem będzie Mandalay.
Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).
Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.