Shwedagon – miejsce kultu i skarbiec Birmy.
Zaraz po przebudzeniu sprawdzam, czy Shwedagon stoi tam gdzie stał wczoraj wieczorem. Nadal jest, widoczny z hotelowego okna mieni się i błyszczy.
Mówi się, że Shwedagon to posag i majątek wszystkich Birmańczyków. Świątynie pokrywa trzynaście tysięcy złotych płytek, na szczycie umieszczono kilka tysięcy drogocennych kamieni, a na szpicy 76 –karatowy diament.
Po śniadaniu, podekscytowani ruszamy w końcu zobaczyć, to jedno z najważniejszych miejsc buddyzmu, chyba po Świątyni Zęba w Kandy na Sri Lance, to drugie pod względem ważności kultu miejsce.
Świątynia Zęba – Sri Lanka, Kandy.
W kilka minut docieramy w okolice świątyni. Wchodzi się do niej szerokim korytarzem, który jest przyozdobiony różnymi rzeźbami mitycznych smoków. We wnątrz korytarza jest masa straganów gdzie można nabyć pamiątki, relikwie i inne niezbędne rzeczy potwierdzające obecność w tym miejscu.
Wejście jest płatne, i kosztuje 5 USD ( może się zmieniło od tego czasu ) – w cenie jest zawarte pozwolenie na filmowanie. Cały kompleks zwiedza się na boso w stosownym ubraniu.
Choć w nazwie Shwedagonu jest słowo pagoda, to w rzeczywistości jej budowa to typowa stupa.
Stupa jest umieszczona na szczycie wzniesienia „ Thein Gottara”, które jest najwyższym wzniesieniem w okolicy Rangunu.
Wchodzimy do środka, jesteśmy jednymi z niewielu turystów. Większość osób odwiedzających to wierni Birmańczycy. Wszędzie rozchodzi się delikatny szmer modlitwy, zamyślenia, wierni obchodzą powoli stupę, jak każe buddyjska tradycja zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Ale nie tylko skupienie i zaduma, też spotkanie bliskich i śmiech dzieci słychać w tym miejscu. Wierni z całymi rodzinami robią sobie zdjęcia na tle Shwedagonu.
Wedle legend stupa powstała ponad 2500 lat temu z polecenia króla Okkalapy. Choć zdaniem archeologów, było to znacznie później, bo między VI a X wiekiem.
Jak powstał Shwedagon ? wedle legendy – dwóch braci, z zawodu kupcy – Tapussa i Bhallika – przejeżdżali w pobliżu Bodh Gaja (miejscowość w Indiach) na czele karawany 500 wozów zaprzężonych w woły, gdy tajemnicza siła zatrzymała koła pojazdów. Do braci przemówił wówczas duch, który ponaglił ich aby podali Buddzie pierwszy posiłek po jego siedmiotygodniowym poście, dzięki czemu zyskają wieczne szczęście i dostatek. Bracia wykonali polecenie, a następnie poprosili Buddę o dar, który będą mogli otoczyć kultem po powrocie do domu. Budda spełnił prośbę darowując im osiem włosów wyrwanych ze swojej głowy.
Bracia zatrzymali dwa włosy dla siebie, jednak w czasie podróży zostały one skradzione przez króla-węża Jayasenę (miały być one z kolei wykradzione Jayasenie przez nieustraszonego mnicha wysłanego przez legendarnego władcę Sri Lanki, który umieścił je we własnej świątyni).
Gdy wreszcie dotarli do domu, bracia umieścili pozostałych sześć włosów w budowanej stupie na górze Tamagutta na terenie obecnego Rangunu.
Po zakończeniu prac budowalnych na chwilę przed umieszczeniem wewnątrz stupy, włosów Buddy, otwarto szkatułę z bezcennym darem, a wtedy zdarzyły się cuda. Z włosów Buddy promienie docierające do nieba i w głąb piekła. Niewidomi zaczęli mówić, głusi słyszeć, sparaliżowani odzyskali władzę nad ciałem. Ziemia się zatrzęsła, podniosły się fale oceanu, z nieba spadł grad szlachetnych kamieni, aż pokrył ziemie po kolana.
Z czcią złożono włosy i przykryto je złotą płytą. Stupę przykryto kolejnym stupami, każda z innego materiału, cyny, srebra, miedzi i cegły.
Stupa ta miała popaść w zapomnienie wraz z zapaścią buddyzmu po śmierci Buddy. W 256 lat po śmierci Buddy dwaj „wielcy starcy”, Sona i Uttara, przybyli z Indii do Thaton w państwie Monów aby ponownie zaszczepić na tych terenach buddyzm. Gdy miejscowy król Sirimasoka zażądał od nich przedmiotów kultu, odkryli oni zapomnianą stupę na górze Tamagutta (oraz szereg innych porzuconych obiektów sakralnych). Góra została oczyszczona z porastającej ją dżungli, a stupa odbudowana.
I podobno pokrywana kolejnymi stupami.
Legend odnośnie powstania Shwedagonu jest wiele, i czasem nie sposób ustalić, jak naprawdę było.
Przy okazji dopada nas jakiś lokalny przewodnik – biznesmen, od samego początku nas wkręca, że ona tak tylko nam opowie, co i jak. Wytłumaczy wszystkie zasady. Czuję pismo nosem, ale mnie wciąga. Pyta mi się w jaki dzień się urodziłem, odnajduje właściwy dla mnie posąg i karze mi polewać go wodą. Posąg należy polać tyle razy ile lat się do tej pory przeżyło. Nic za darmo, wymusza na mnie delikatny okup, i nie przyjmuje zgniecionych dolarów. Tu taka mała dygresja – w Birmie musicie mieć dolary jak nowe, prosto z fabryki. Dlatego my woziliśmy je tam w metalowym piórniku by się nie zgniotły i naprawdę wielokrotnie byłem świadkiem, że nie akceptowano od turystów zgniecionych banknotów.
Obchodzimy całą stupę powoli dookoła. Obwód podstawy stupy wynosi około 433 metrów, a jej całkowita wysokość 99 metry, licząc od platformy. Podstawę otaczają 64 mniejsze stupy z czterema większymi umiejscowionymi na środku każdej ze stron. Na podstawie można znaleźć cztery posągi istot podobnych do sfinksów (po jednym na każdym rogu), 6 gryfów (po trzy z każdej strony). Przy podstawie stupy stoją cztery kapliczki (Tazaung), po jednej na każdą stronę, w których umieszczono posągi Buddy.
Shwedagon składa się z 10 części.
Przyglądamy się modlącym osobom, w jakim spokoju i bez ponaglania oddają się swoim rytuałom. Starsi, rodzice, dzieci zachowują się bardzo dostojnie i z godnością, są tu dla swojej wiary, nie spieszą się.
Piękne miejsce, jedno z najpiękniejszych jakie widziałem w życiu. Takie miejsce gdzie wiara, lub coś co ja bym nazwał magią dotyka ludzi i daje im uspokojenie. Miejsce budowane przez wieki przez najlepszych mistrzów, którzy włożyli w to wszystkie swoje umiejętności. Miejsce gdzie zapomina się o doczesności i spokojnie można się pomodlić.
Jeśli interesujecie się historią Birmy to pewnie słyszeliście o kobiecie, którą w Birmie nazywa się „Lady” to San Suu Kyi. To właśnie tu w roku 1988 stanęła na schodach i zażądała od rządzącej hunty, demokracji i systemu wielopartyjnego. Po tym zdarzeniu stała się przywódczynią narodu, choć trafiła na wiele lat do aresztu domowego.
Jeśli jeszcze nie widzieliście to polecam film: The Lady
i świetny komiks:
Także tu przy schodach Shwedagonu w wrześniu 2007 roku rozpoczęła się „Szafranowa rewolucja” – ponad 100 tysięcy mnichów i zwykłych ludzi wyruszyło w pokojowym proteście, by przeciwstawić się wojskowemu reżimowi. Została brutalnie zdławiona, wielu zginęło lub trafiło do więzień.
Kończymy zwiedzanie tego niesamowitego miejsca, mocno poruszeni tym, co zobaczyliśmy i poznaliśmy. Inne niesamowite, ciekawe imponujące miejsce.
Wychodzimy do ulicy i mamy jeszcze chwilę czasu, po przekątnej skrzyżowanie dostrzegamy inną pagodę, postanawiamy jeszcze ją zobaczyć.
Maha Wizaya Pagoda – nie jest to już tak imponująca budowla jak Shwedagon, po za tym jest całkiem nowa, bo wybudowana w roku 1980, dla upamiętnienie spotkania różnych odłamów buddyzmu w jednym miejscu. W środku znajdują się relikwie przywiezione przez króla Nepalu, a sama pagoda była konsekrowana przez Ne Win, byłego przywódcę państwa
Gdyby nie to, że przed chwilą byliśmy w Shwedagonie, to ta pagoda mogła by zachwycać, ale wciąż oszołomieni pięknem tego co widzieliśmy chwilę wcześniej, może nie do końca daliśmy się oczarować kolejnej pagodzie.
Spokój, brak turystów, pojedynczy medytujący ludzie.
Ale i tak w końcu otoczyła nas wycieczka dziewczyn i wszystkie chciały mieć z nami zdjęcie. Roześmiane twarze, błysk w ich oczach, podziękowaliśmy sobie za zdjęcia i wróciliśmy do wejścia.
Szybkim krokiem do hotelu, zamawiamy taxi i biegiem po bagaże do pokoju, po chwili jest po nas rozlatująca się taksówka. Rozlatująca się do tego stopnia, że gdy siadam obok kierowcy to w podłodze między nogami mam dziurę przez którą widać drogę, auto nie ma siły jechać, po drodze okazuje się, że w naszej taksówce nie ma także hamulców, w pewnym momencie wlatujemy w auto przed nami i walimy je po zderzaku, nasz kierowca rozmawia chwile z poszkodowanym i rozjeżdżamy się, naszym celem jest lotnisko, musimy jeszcze dziś dolecieć do Heho.
Ale o tym w kolejnej części podróży przez Birmę.
Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).
Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.