Skalne miasto – Upliscyche oraz Gori, miasto w którym urodził się Józef Stalin.

Postanowiliśmy się wybrać do Gori, miasta gdzie urodził się Józef Stalin, dodatkowo chcieliśmy odwiedzić pobliskie skalne miasto Upliscyche.

Dzień wcześniej kupiliśmy bilety na pociąg z Tbilisi do Gori. Za bilety zapłaciliśmy 4 lari od osoby, wraz z wyznaczoną miejscówką. Co ciekawe przy zakupie biletu trzeba mieć paszport. Jest on także sprawdzany przy wsiadaniu do pociągu. Także nie zapomnijcie o paszporcie.

Po śniadaniu zjechaliśmy windą na poziom peronów ( kolejny plus dla naszego hotelu) i poszliśmy na pociąg, który miał być o 8:55.

Tablica informacyjna na dworcu była tylko w języku Gruzińskim, na szczęście na bilecie mieliśmy numer pociągu, więc domyśliliśmy się, że odjeżdżamy z peronu drugiego.

Przy wsiadaniu sprawdzono nam paszport ( tylko jeden, osoby która kupowała bilet) , każdy wagon miał panią konduktor. Delikatnie mówiąc wagon był lekko zapuszczony i ociekał brudem, ale co tam, podróż najważniejsza, zresztą u nas też tak kiedyś było, a może i nadal tak jest ?

Pociąg odjechał o czasie 8:55, a na dworcu w Gori byliśmy punktualnie o 10:10.

Przed dworcem próbowaliśmy się dogadać z taksówkarzem by zabrał nas do Upliscyche – skalnego miasta, upierał się jednak przy 30 lari, więc zrezygnowaliśmy i poszliśmy w kierunku centrum Gori.

Gori– stolica prowincji Szida Kartli we wschodniej Gruzji.

Miasto leży na północny zachód od Tbilisi u ujścia rzeki Liakhvi do rzeki Mtkvari (Kura), ma 46 680 mieszkańców . Jest administracyjnym, kulturalnym i przemysłowym centrum okręgu o rozwiniętym rolnictwie.

W Gori znajduje się teatr, muzeum historii i sztuki gruzińskiej, uniwersytet i wiele szkół wyższych. Główne zakłady przemysłowe należą do przemysłu bawełnianego i maszynowego.

Nazwa miasta pochodzi od znajdującej się w pobliżu do dzisiaj twierdzy Goris Ciche (pol. twierdza na górze), która pod nazwą Tontio była znana od VII wieku. Podczas badań archeologicznych ruin średniowiecznej twierdzy odkryto wcześniejszą, pochodzącą III w. p.n.e. – II w. p.n.e. W okresie panowania Dawida Budowniczego koło twierdzy powstało miasto, które stało się jednym z ważniejszych miast Gruzji.

W pobliżu Gori znajdują się ruiny XVI-wiecznych umocnień twierdzy Ksanis Ciche, która w czasie najazdu tureckiego miała bronić na gruzińskiej drodze wojennej dostępu do reszty kraju.

W 1818 w Gori powstała pierwsza gruzińska wyższa szkoła teologiczna.

Gori jest miejscem urodzenia Józefa Stalina. Dom, w którym się urodził i żył do 1883 r., jest miejscem pamięci – muzeum z eksponatami poświęconymi jego osobie. Do 2010 r., przed miejskim ratuszem stał pomnik Stalina, który dwukrotnie próbowano zburzyć w 1953 i 1988, ale mieszkańcy Gori protestowali.

Pomnik został usunięty w nocy 24 czerwca 2010 roku ku zaskoczeniu mieszkańców miasta. Ma on zostać przeniesiony do znajdującego się nieopodal muzeum poświęconego Stalinowi.

Gori było poważnie zniszczone podczas trzęsienia ziemi w 1920 r.

W sierpniu 2008 miasto było bombardowane przez lotnictwo rosyjskie. Uszkodzeniu lub zniszczeniu uległo wiele budynków. 11 sierpnia Michał Saakaszwili ujawnił, że siły gruzińskie odparły atak rosyjskich czołgów 5 km od miasta. Od 13 do 22 sierpnia miasto znajdowało się pod okupacją wojsk rosyjskich.

Przeszliśmy przez most, i ulicą Stalina szliśmy w kierunku Muzeum Józefa Stalina. Całe centrum miasta zresztą tak jest zbudowane, że główna ulica idzie w kierunku parku na końcu którego jest ta wyjątkowa pamiątka po Stalinie.

Kiedy dotarliśmy pod muzeum i zaczęliśmy interesować się wejściem, spotkaliśmy miłego starszego pana, który zaproponował nam wycieczkę do skalnego miasta. Uzgodniliśmy, że za 20 lari pojedzie z nami do Upliscyche, tam na nas poczeka, odwiezie nas pod muzeum,a jak skończymy zwiedzać, podrzuci nas na marszrutki do Tbilisi. Nie chcieliśmy wracać pociągiem ponieważ był on późnym popołudniem.

Tym sposobem zmieniliśmy kolejność i zamiast wejść do muzeum pojechaliśmy do skalnego miasta.

Jechaliśmy około 20 minut. Nasz kierowca miał starego passata, który miał chyba z 25 lat, ale wyglądał na 50, wszystko zdemolowane ale jakoś się jechało. Przy okazji dowiedziałem się, ze większość mieszkańców jest dumna z tego, że tu urodził się ten najbardziej znany Gruzin.

W końcu dotarliśmy na miejsce, zatrzymaliśmy się na dużym parkingu.

Wejście do skalnego miasta kosztuje 3 lari.

Skalne miasto.

Upliscyche– starożytne skalne miasto we wschodniej Gruzji, około 10 km na wschód od miasta Gori, w Kartlii Wewnętrznej.

Zbudowane na lewym, skalistym i wysokim brzegu rzeki Kury. Powstanie budynków datuje się od V wieku p.n.e do późnego średniowiecza, są one mieszanką unikatowych stylów kulturowych Anatolii i Iranu, a także architektury pogańskiej i chrześcijańskiej.

Upliscyche zostało zidentyfikowane jako jedna z najstarszych osad miejskich w Gruzji. Strategicznie ulokowane w centrum starożytnego królestwa Kartlii (lub Iberii, jak było nazywane przez antycznych autorów), funkcjonowało jako ważny ośrodek polityczny i religijny kraju.

Wraz z chrystianizacją Kartlii na początku IV wieku, Upliscyche zaczęło tracić na znaczeniu na korzyść nowych dynamicznie rozwijających się ośrodków chrześcijańskich – początkowo Mcchety, później Tbilisi. Podczas muzułmańskiego najazdu na Tbilisi w 8. i 9. stuleciu Upliscyche funkcjonowało jako główna forteca. Mongolskie najazdy w XIV wieku ostatecznie zdetronizowały miasto, które praktycznie zostało opuszczone, a odżywało jedynie jako tymczasowe schronienie podczas ataków na Gruzję.

Kompleks Upliscyche dzieli się na trzy części: południową (dolną), centralną (środkową) i północną (górną). Część środkowa, która z częścią południową połączona jest wąskim tunelem, jest największa i zawiera największą liczbę wyciętych w ścianie budynków. Wąskie drogi i czasami schody rozchodzą się promieniście z centralnej ulicy kompleksu.

Kilka nietrwałych części miasta zostało całkowicie zniszczonych podczas trzęsienia ziemi w 1920 roku.

Nasz spacer zaczął się od stromych metalowych schodów, ale potem naszym oczom ukazało się niesamowite choć już wymarłe miasto.

Spacerowaliśmy od groty do groty, zastanawiając się jak kiedyś tu musiało wyglądać życie. Było lekko zimno i przeraźliwie wiało.

Wejście na sam szczyt miasta trochę nam zajęło, widok na rzekę Kurę był niesamowity, ale trzeba było uważać na podmuchy wiatru.

Całe zwiedzanie zajęło nam trochę ponad godzinę, wróciliśmy do naszego kierowcy i pojechaliśmy do Gori.

Zatrzymaliśmy się przy muzeum i weszliśmy do środka. Wejście kosztuje 10 lari od osoby.

Samo muzeum jest z innej epoki, po prostu relikt komunizmu. Wszędzie tylko listy pochwalne jaki Stalin był wspaniały. Rzeźby i obrazy przedstawiające tyrana. Choć muszę przyznać, że spodziewałem się większego rozmachu, to i tak imponuje bezkrytycznym podejściem, nawet w dzisiejszych czasach, gdy wiem już bardzo dużo o „dokonaniach” Józefa Stalina.

W jednej z sal zgromadzono prezenty jakie „przywódca ludzkości” dostawał z różnych stron świata, są też i pamiątki z Polski.

Jako, że interesują się krajami totalitarnymi już od dawna, do tego sporo o Stalinie wiem, to to muzeum było uzupełnieniem mojej wiedzy, na temat tyranów tego świata.

Wpisy w książce pamiątkowej, którą można zobaczyć na końcu zwiedzania, utwierdziły mnie w przekonaniu, że jednak większość ludzkości nie kocha Józefa Stalina.

Józef Stalin zmarł 5.marca. 1953 – jakiż zbieg okoliczności – 5 marca to data moich urodzin 😉

Na koniec zwiedzania można jeszcze zobaczyć odtworzony gabinet Stalina z Kremla, trzeba jednak o to poprosić obsługę by otwarła „pewne” drzwi.

Wychodzimy, wcale nie ze zmieszanymi uczuciami, spodziewaliśmy się czegoś takiego właśnie.

Przed samym muzeum stoi jeszcze wagon salonka, którym Stalin podróżował, nie zwiedzamy go jednak od środka, choć można.

Nasz miły starszy kierowca czeka na nas i odwozi nas na dworzec marszrutek.

Kupujemy bilet za 3 lari od osoby i wracamy przepełnionym do granic możliwości fordem transitem do Tbilisi.

Jechaliśmy około godziny, marszrutka z Gori skończyła swoją trasę na stacji Didube.

Odnaleźliśmy stację metra i wróciliśmy pod nasz hotel, była godzina 15:00.

Postanowiliśmy się jeszcze wybrać na spacer po okolicy, uliczkami przeszliśmy do jednego z mostów, a potem równolegle do rzeki poszliśmy do kolejnego mostu, tym sposobem zatoczyliśmy koło.

Czas na kolację. Wybieram się do knajpy Gemrieli.

Zamawiamy chinkali czyli gruzińskie pierogi, do tego chaczanburi ożarskie czyli to w kształcie łódeczki i pikantną zupę, która nazywa się ostry.

Kolacja jest wyśmienita, czego po jej wyglądzie nie można by się spodziewać, do tego muzyka na żywo, która nie za bardzo wpada nam w ucho, ale jest ciekawie, takie typowe Gruzińskie klimaty.

Zanim pójdziemy odpocząć przed kolejnym dniem, idziemy jeszcze na małe zakupy, po drodze odwiedzając „mordownie” – ciekawy dość to lokal, przed okienkiem stoją trzęsący się alkoholicy, obsługa kroi jakieś pomidory czy ogórki albo śledzika na przegrychę, a do tego z plastykowej butelki leje czaczę wszystkim do jedynego kieliszeczka. Rotacja jest duża, a potrzeby pijanej klienteli wciąż nie zaspokojone.

Wracamy do pokoju i pakujemy się jutro wyjeżdżamy do Armenii do Erywania.

Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).

Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.