Tajpej 101 – czyli jeden z najwyższych budynków świata. Tajwan.
Jednym z powodów, dla którego koniecznie chcieliśmy odwiedzić Tajwan, był budynek Tajpej 101. Gdy rezerwowaliśmy bilety lotnicze był najwyższym budynkiem świata, gdy dotarliśmy na miejsce dwa tygodnie wcześniej został zdetronizowany przez Burj Khalifa w Dubaju.
Jak zwiedzaliśmy Burj Kahlifa możecie poczytać tu :
Naszym dzisiejszym głównym punktem zwiedzania będzie właśnie Tajpej 101.
Po przeżyciach porannych związanych z trzęsieniem ziemi, wyruszamy na miasto.
Metrem dojeżdżamy w pobliże Sun Yat Sen Memorial Hall.
Sun Jat-sen (ur. 12 listopada 1866 w Xiangshan; zm. 12 marca 1925 w Pekinie) – chiński polityk i rewolucjonista, przywódca i twórca Kuomintangu. Teoretyk chińskiego socjalizmu. Uznawany za twórcę nowoczesnych i demokratycznych Chin. Odegrał znaczącą rolę w obaleniu rządów mandżurskiej dynastii Qing. Pierwszy, tymczasowy prezydent Republiki Chińskiej, w późniejszym okresie pozostawał de facto głową państwa. W Chińskiej Republice Ludowej określany jest jako „prekursor rewolucji demokratycznej”, a w Republice Chińskiej na Tajwanie jako „Ojciec Narodu”.
Sun uważany jest za jednego z największych przywódców współczesnych Chin. Po sukcesie rewolucji, szybko znalazł się poza rządem nowo powstałej Republiki Chińskiej. Sun nie skonsolidował władzy, a jego partia po jego śmierci podzieliła się na dwie frakcje. Sun opracował filozofię polityczną znaną jako Trzy zasady ludowe – nacjonalizm, demokracja i rząd ludowy (socjalizm).
To, że właśnie tutaj znajduje się miejsce poświęcone właśnie jemu spowodowane jest tym, iż w odpowiednim czasie byłe mentorem Czang Kaj-szeka – o którym trochę później.
Wokół mauzoleum spaceruje bardzo dużo dzieci w wieku przedszkolnym i wczesno szkolnym. Jak to mówią, czym skorupka za młodu nasiąknie…
Od najmłodszych lat dbają tu o świadomość dzieciaków. Zresztą chyba w tym całym geopolitycznym usadowieniu Tajwanu, jest to niezbędne do funkcjonowania ich państwowości. Prawie nikt ich nie uznaje, a chcą stanowić odrębne państwo.
Chyba dobrze trafiliśmy, bo szykuje się zmiana warty pod pomnikiem Sun Yat Sena. Dzieciaki siedzą na posadzce, z otwartymi buziami obserwują żołnierzy. Najpierw słychać stukot żołnierskich butów, pokrzykiwania komend, potem w korytarzu pojawiają się żołnierze, maszerują wysoko podnosząc kolana. Dzieciaki są zachwycone, my też z ciekawością obserwujemy to całe zdarzenie.
Zmiana warty trwa około 10 minut, i cała impreza kończy się.
Wychodzimy przed mauzoleum i obieramy kierunek na nasz dzisiejszy główny punkt programu.
Trzeba przyznać, że budynek jest widoczny z każdego miejsca w Tajpej. Coś niesamowitego, wyrasta i góruje nad całym miastem. Totalnie nie proporcjonalny do reszty miejskiej zabudowy.
Powoli idziemy pomiędzy budynkami, cięgle mając za cel ten drapacz chmur. Jak by na celowniku, zbliżamy się coraz bliżej. W końcu jesteśmy już całkiem blisko, na tyle by można już było sobie zrobić pierwsze zdjęcia na tle tego olbrzyma. Jest wysoki, zadzieram głowę do góry by dojrzeć jego czubek, choć stojąc u jego stóp to raczej nie możliwe, bo czubek jest zasłonięty przez ostatni element budynku.
Szukamy wejścia dla turystów. Tajpej 101 to normalnie funkcjonujący biurowiec, gdzie wejścia są strzeżone i możliwe tylko dla osób posiadających odpowiednie przepustki.
Część komercyjna wraz z centrum handlowym znajduje się po drugiej stronie budynku.
Na początku odwiedzamy galerie handlową, oczywiście ze znanymi światowymi markami, ceny nie dla nas. Szukamy windy, by wjechać do góry.
Musimy nasze bagaże zostawić w skrytkach, przejść przez wykrywacz metali, jak na lotnisku. Następnie zapozować do zdjęcia. Podobno każdemu odwiedzającemu Tajpej 101 robi się zdjęcie. Dodatkowo system liczenia gości, pozwala w każdej chwili powiedzieć ile dokładnie w budynku znajduje się osób, nie tylko turystów, ale też pracowników.
Wsiadamy do windy, najszybszej na świecie. Jadąca z nami Chinka opowiada nam coś mniej więcej brzmi to tak „ cicic sie sie sie ccece xexee” nic nie rozumiemy, jesteśmy jedyni w windzie. To niesamowite jak mało jest turystów na Tajwanie. Nawet tu w najważniejszym punkcie turystycznym Tajpej nie ma turystów. Winda chyba faktycznie pędzi bo kropka na wyświetlaczu przesuwa się błyskawicznie, choć my tego nie czujemy, kabina windy jest z lekki podciśnieniem i nie ma tego uczucia co w Warszawskim Pałacu Kultury, gdy żołądek odpływa do głowy.
Po 29 sekundach jesteśmy na tarasie widokowym. Wychodzimy z windy i zbliżamy się do szyby. Widok jest niesamowity. Czuję się jak na dachu świata. Pode mną takie malutkie miasto.
Mauzoleum Sun Yat Sena które na dole było olbrzymi budynkiem, z tej perspektywy wygląda jak pudełko zapałek, rzucone na podłogę.
Nazwa budynku Tajpej 101 bierze się z dwóch powodów. Pierwszy to ilość pięter, Tajpej 101 ma ich dokładnie 101. Drugi powód to położenie budynku w dzielnicy międzynarodowego biznesu w Tajpej – posiada ona kod pocztowy zawierający liczbę 101.
Ten budynek to cudo inżynierskiego geniusza. Nakręcono o nim sporo dokumentów, przy budowie korzystano z najnowszych rozwiązań czy patentów. Niektóre rzeczy robiono po raz pierwszy.
Pewnie pamiętacie jak pisałem o trzęsieniu ziemi. To pierwszy problem na jaki natrafili projektanci i konstruktorzy. Musieli zbadać geologicznie teren, wbić olbrzymie pale w ziemie, na który posadowili budynek.
Kolejny problem to nie tylko ruchy geologiczne, ale też tajfuny, które namiętnie nawiedzają ten rejon świata. Tajpej 101 to pierwszy budynek który przekroczył długość 500 m. Fasadę budynku trzeba było tak zaprojektować, by wiejący wiatr rozbijał się o nią i tracił na sile. To jedne z powodów wyglądu budynku, który zewnętrznie nawiązuje także do architektury chińskiej.
Olbrzymi układ klimatyzacji, który chłodzi lodem cały budynek, a potem z powietrza odzyskuje całą wodę, która służy do spłukiwania toalet.
To tylko kilka niuansów, zainteresowanych odsyłam do lektury, gdyż nie jestem w stanie opisać tu tej wspaniałej konstrukcji.
Oglądamy z góry Tajpej, jesteśmy prawie jedynymi turystami, jeśli nie liczyć jakiegoś entuzjastycznie nastawionego do Nas Australijczyka.
Na szczycie budynku jest także poczta, można nadać pocztówkę do przyjaciół w zamorskich krajach, jest też bar gdzie można wypić najdroższe chyba na Tajwanie piwko.
Wychodzimy na chwilę na zewnątrz, wieje niemiłosiernie. Chwile wcześniej na dole było przyjemnie ciepło, a 500 m wyżej wiatr wyrywa nam resztki włosów z głowy. Po kilku zdjęciach chronimy się w środku.
Ostatnim punktem zwiedzania jest olbrzymi stabilizator. Olbrzymia metalowa kula, która waży 660 ton. Nie było dźwigu, który by ją zamontowała na miejscu, więc dostarczono go w 41 płytach stalowych, które zespawano na miejscu. Wisi sobie na 16 stalowych linach.
Przezywany pieszczotliwie „Damper baby”, doczekał się nawet własnej serii gadżetów – maskotki z głową w kształcie stabilizatora i oczami nawiązującymi do emblematu przed wejściem, koszulek, czapek, kubków, słodyczy oraz ulotek informacyjnych. Jest to pierwszy przypadek w historii, aby system stabilizacyjny nie był ukryty, a wręcz stał się integralną częścią wystroju budowli.
Po ostatniej serii zdjęć, zjeżdżamy na dół. Pełni wrażeń, stajemy ostatni raz pod budynkiem, by zrobić sobie ostatnie z nim zdjęcia.
Szukamy kolejki metra, chcemy odwiedzić grobowiec Czang Kaj-szeka.
Czang Kaj-szek (ur. 31 października 1887 w Xikou, zm. 5 kwietnia 1975 w Tajpej) – chiński polityk i wojskowy, wieloletni przywódca Kuomintangu po śmierci Sun Jat-sena w 1925 roku. Od 1928 roku jako generalissimus faktyczny przywódca Republiki Chińskiej, w latach 1928-1931 i 1943-1948 także przewodniczący Rządu Narodowego. Od 1948 do 1949 roku i od 1950 aż do śmierci prezydent kraju. Po przegranej z komunistami wojnie domowej w 1949 roku ewakuował się wraz ze zwolennikami na Tajwan.
A generalnie to było tak, że po przegonieniu Japończyków, Czang Kaj-szek drinkował z Mao, uśmiechali się do siebie, byli mili dla siebie, jeden drugiego pytał co tam u niego, popijając chińską herbatkę i zagryzając herbatnika. W rzeczywistości za placami trzymali zardzewiałe noże, toczyła się wielka walka o zdobycie władzy w Chinach. Kiedy Cznag Kaj-szek połapał się, że za chwilę poczuje w placach zardzewiałą stal, ewakułował się na wyspę Tajwan.
Czang przeniósł teraz siedzibę rządu do Tajpej na Tajwanie, gdzie podjął formalnie obowiązki prezydenta 1 marca 1950 r. Ponownie na prezydenta został wybrany przez Zgromadzenie Narodowe 20 maja 1954 r., a później na kolejne kadencje w 1960, 1966 i 1972 r. Na tym urzędzie w dalszym ciągu deklarował zwierzchnictwo nad całością Chin. Deklaracje te w kontekście „zimnej wojny” były uznawane przez zarówno ONZ jak i inne organizacje międzynarodowe, w których Republika Chińska z Tajwanu reprezentowała całe Chiny praktycznie aż do końca lat 70.
Pomimo demokratycznej konstytucji, rząd tajwański miał charakter autorytarny. Ponadto rodowici mieszkańcy Tajwanu nie mieli reprezentacji politycznej, którą całkowicie zawłaszczyli sobie Chińczycy przybyli z kontynentu. Sytuacja taka była tłumaczona nadzwyczajnym zagrożeniem ze strony ChRL (obydwa kraje były ciągle w stanie wojny), a opozycja nie była dopuszczana do głosu. Rząd prowadził politykę o zabarwieniu nacjonalistycznym i bezlitośnie tępił lokalną kulturę (jak na przykład poprzez zakaz używania języka tajwańskiego w prasie, mediach czy w szkołach). Więziono także opozycjonistów, którzy zostali uznani za komunistów lub zwolenników niepodległości Tajwanu. Rozluźnienie tej restrykcyjnej polityki miało przypaść dopiero na okres rządów syna Czang Kaj-szeka – Chiang Ching-kuo.
W 1975 r., 5 kwietnia o godzinie 23.00, 26 lat po ucieczce z Chin, Czang Kaj-szek zmarł w Tajpej w wieku 87 lat. Powodem śmierci był atak serca oraz zapalenie płuc.
Tyle historii.
Wchodzimy na teren kompleksu. Oprócz Grobowca Czang Kaj-szeka, znajduje się tu także Narodowa Hala Pamięci, Teatr Narodowy i Narodowa Sala Koncertowa.
Olbrzymia zadbana przestrzeń, zostaniemy tu na dłużej. Przy rzeźbie Czang Kaj- szeka, spotykamy masę dzieciaków, wszyscy są nami zainteresowani, a w szczególności blond włosami dziewczyn. Wszyscy chcą mieć z nimi zdjęcia.
Przy Teatrze Narodowym spotykamy starszą młodzież. Trenują taniec. Patrząc na swoje odbicie w szybach wielkich drzwi korygują swoje ruchy. Azjaci są znani z tego, że wygrywają konkursy breakdance teraz to chyba bardziej BBoye, breakdance był dawno.
Fajna ta Tajwańska młodzież, znowu widzę wpływ tylu różnych krajów, a równocześnie starają się zachować swoją tożsamość. Nie oszukujmy się to już nie Chiny, to inne państwo to Tajwan.
Patrzę tak na nich urzeczony widokiem, nawet nie wiem kiedy za plecami odbywa się uroczystość opuszczenia flagi. Sporo ludzi się zbiera, bo zachodzi słońce i na noc ściągana z masztu jest flaga.
Wracamy do grobu Czang Kaj-szeka, tym razem wchodzimy do hali pamięci. Oglądamy pamiątki po Czang Kaj-szeku, na tle historii Chiny i powstania Tajwanu. Niby wszystko pięknie zorganizowane, zadbane, eksponaty pięknie poustawiane. Coś jednak mnie gryzie, po chwili zdaję sobie sprawę, że to muzeum jest zrobione w typowy sposób. Samochód wodza, w tym mundurze chodził, a z tego pistoletu strzelał. Odtworzone biuro polityczne. Tak samo wyglądają muzea innych Azjatyckich.
Przypomina mi się, że rząd tajwański miał charakter autorytarny i wszystko jasne i takie same.
Kiedy wychodzimy, na zewnątrz robi się ciemno. Cały kompleks wygląda bardzo ładnie oświetlony lampami, sprawia wrażenie niezwykle zadbanego. Raczymy się tym pięknym widokiem, zanim ruszymy dalej.
W planach mamy jeszcze jedną atrakcję, to Raohe Street Night Market. To miejsce gdzie można świetnie zjeść. Można też zrobić fantastyczne zakupy pamiątek. Przechadzamy się pomiędzy straganami, to typowo azjatyckie targowisko, z całym zgiełkiem przypomina te w Kuala Lumpur czy Hongkongu.
Dziwne jedzenie, dziwne zabawki, śmieszne ciuchy.
Jeśli kiedykolwiek będziecie na Tajwanie musicie odwiedzić ten targ. Cięgnie się i ciągnie i końca nie ma. Zawracamy czas wracać do hotelu, za chwilę odbierzemy kolejną lekcję komunikacji miedzy-kulturowej.
Łapiemy taxi, pokazujemy angielsko-języczną wizytówkę naszego hotelu. Na początku taksówkarz kiwa głową, po czym daje nam do zrozumienia, że jednak nie wie dokąd jechać. Wysiadamy, tym razem stajemy na skraju ulicy i każdemu taksówkarzowi pokazujemy mapę z zaznaczonym hotelem, nikt jednak nie chce nas zabrać, sprawiają wrażenie jak by nie znali topografii swojego miasta. Jesteśmy smutnie zaskoczeni. Nikt nie rozumie mapy, bardzo mnie to zastanawia.
Wyciągam mapę Tajpej w języku chińskim, znajdujemy nasz hotel, patrząc na naszą angielską mapę. Zaznaczamy go kółkiem i pokazujemy pierwszemu kierowcy. Bingo. Taksówkarz każe nam wsiadać, kolejna nauczka. Pisałem już o tym wcześniej, ale jeśli będziecie tutaj warto mieć przy sobie mapy w dwóch językach, dla własnego użytku po angielsku dla zadawania pytań po chińsku.
Wracamy do hotelu, mamy nadzieję, że jutro nie przywita nas kolejne trzęsienie ziemi. Został nam ostatni dzień na Tajwanie, jutro wspinaczka na Górę Słonia.
Dziękuję za odwiedzenie mojej strony, będzie mi bardzo miło jeśli polubisz ją na Facebooku ;).
Drogi Podróżniku, poniżej znajduje się reklama Google. Zupełnie nie mam pojęcia, co Ci się na niej wyświetla. Jeśli chciałbyś lub chciałabyś wynagrodzić mi jakoś pracę nad stroną, proszę kliknij w reklamę i nic więcej. Dziękuję za wsparcie strony.